กระพริบตา

เนื้อเรื่อง

แสงสว่างสลัวสลัวจากเทียน
สว่างพอจะให้ฉันปั้นดินให้เป็นบางสิ่ง
ให้ดิน.... กลายเป็นทุกส่ิง


ฉันชอบฤดูร้อน
และฉันก็ชอบมันมา 30 กว่าปี


ฉันไม่มีเพื่อนสักคน และฉันก็ไม่เคยเหงา

ฉันสามารถสร้างทุกสิ่งที่ต้องการ
จากมือของฉันเอง...

บางที ฉันรู้สึกว่าเวลาหยุดหมุนไป
มีเพียงฉันคนเดียวที่ไม่ยอมหยุด

พ่อแม่ฉันเคยปลอบโยน
บอกว่าฉันจะมีพวกท่านอยู่เสมอ
แต่ในวันเกิดครบรอบ 11 ปีของฉัน
.. พวกท่านก็จากไปเสียแล้ว

ฉันตัดสินใจที่จะไม่พูด
ไม่จา ไม่ฟัง ไม่สนใจ อะไร
ต่อจากนั้นมา





เสียงกระดิ่งดังกรุ้งกริ้ง
มีลูกค้าเข้ามาภายในร้าน

ที่นี่คือสถานที่ที่ฉันอยู่ตั้งแต่เช้ายันเย็น
เย็นยังค่ำ
ข้ามคืนก็มี

"คุณทำเองเหรอคะ"
ลูกค้ายกผลงานของฉันขึ้นมาดูด้วยสายตาชื่นชม
ฉันไม่ตอบ และยังคงหมกมุ่นกับการปั้นความฝัน

"มันสวยงามมาก"
ลูกค้ากอดผลงานของฉันแน่น
เหมือนกับว่ามันเป็นลูกของเธอ
ฉันหันกลับไปมองเธอเป็นครั้งแรก

เธอกำลังหลับตา
...ไม่สิ เธอตาบอด

ฉันรู้สึกหน่าย หันกลับไปทำงาน
ฉันไม่เข้าใจว่าหลับตาแล้วจะเห็นความงานได้อย่างไร
ทำไมไม่ลืมตาและมองผลงานของฉันดีดี

กรุ้งกริ้ง กระดิ่งดังขึ้นอีกครั้ง
"คุณคะ ดูนี่สิ"
"มันสวยมากเลยใช่ไหม"
ฉันไม่รู้ว่าลูกค้าคนนั้นคุยกับใครอยู่

"ทุเรศ"

ฉันหันกลับไปมอง
ฉันอาจโกรธ โมโห หรือ อาจเสียใจ
อาจตกใจ ตะลึง หรือ งงงัน

ไม่เคยมีใครมองออกมาก่อน

ไม่เคยมีใครสนใจ "มอง" มาก่อน



กรุ้งกริ้ง กรุ้งกริ้ง



ฉันมองไปที่ก้อนดินก้อนนั้น

"กระพริบตา"